Κείμενο: Μαρίνα Γ. (Τάξη Ε΄)
Διαβάζοντας ένα απόσπασμα στο βιβλίο της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής έμεινα άφωνη με τη μαρτυρία ενός παιδιού που έτρωγε ξύλο από τους γονείς του επειδή έκανε κάποιες αταξίες.
Συμφωνώ απόλυτα με τη φράση << ΤΟ ΞΥΛΟ ΔΕ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ >>. Το κείμενο αυτό θέλει να μας δείξει ότι το ξύλο είναι βία και όχι τιμωρία απέναντι στα παίδια για αυτό δεν πρέπει να το χρησιμοποιούμε, είναι απάνθρωπη πράξη.
Κατά τη γνώμη μου δεν ξεκινάμε ποτέ από τιμωρία, αλλά απο το να διδάξουμε και να εξηγήσουμε στο παιδί το γιατί της κάθε πράξης. Ακολουθούμε κι εμείς το σώστο κανόνα. Δεν είναι δυνατόν να απαιτούμε από το παιδί να τηρήσει κανόνες, που εμείς παραβαίνουμε. Τονίζουμε το λάθος του, οι υπερβολές φέρνουν αντίθετο αποτέλεσμα. Δεν τιμωρούμε για κάτι που μπορεί να διορθωθεί. Τιμωρούμε μόνο αν δε συμμορφωθεί και όχι με απείλες ή ξύλο. Το καλύτερο είναι να του μιλήσουμε αυστήρα, να του δείξουμε ότι είμαστε μαζί του θυμωμένοι, να του στερήσουμε ίσως ένα παιχνίδι, να το υποχρεώσουμε να μείνει λίγο στο δωμάτιο του. Δεν το κρατάμε τιμωρημένο επ’ αόριστο, εξηγούμε το γιατί της τιμωρίας και μετά το τέλος της τιμωρίας του δείχνουμε πάλι την αγάπη μας. Καλό είναι πριν απο κάθε τιμωρία 1 ή 2 φόρες να προειδοποιούμε το παιδί για το τι θα επαακολουθήσει. Η τιμωρία πρέπει να είναι ανάλογη του παραπτώματος και της ηλικίας του παιδιού.
Η στοργή των γονιών για τα παιδιά και των παιδιών για τους γονείς μπορεί να γίνει μια απο τις μεγαλύτερες πηγές ευτυχίας. Όμως αν δεν εφαρμόσουν σωστές λύσεις οι σχέσεις τους θα είναι πάντα πηγή δυστυχίας, << ΟΧΙ ΞΥΛΟ!!! >> αλλά << ΔΙΑΛΟΓΟΣ >>. Ας σταματήσουν οι γονείς να θέλουν εξουσία κι ας ασχολήθουν σε βάθος με την ψυχή των παιδιών τους. Μόνο έτσι θα σταματήσει το αίσθημα εξέγερσης και το αίσθημα απογοήτευσης απέναντι στο γονιό.
<<ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ>>.